Coaching

“Ik zag je gisteren in de supermarkt.”

Buiten werd het vuil opgehaald, een sirene begon te loeien, gevolgd door een wandelaar die naar binnenkeek.

“Welke?”

“De Boer, op het Canadaplein. Heet dat zo? Ik kan het nooit onthouden.”

“Ja, daar was ik. Rond zessen? Was een lange coachdag. Wat gek, ik zag jou niet.”

“Ik zat vast. Kwam niet verder, ik bedoel. Nou ja dan moet ik even.”

“Stil blijven staan? Viel je bijna flauw of zo?”

“Was dat het maar. Niet meer snappen waar je bent, zoiets. Het was er ook zo achterlijk druk”

“Wat zeg je? Misschien moet je meer naar mij kijken in plaats van naar buiten.”

“Dat ik van de wereld was!”

“O, wat raar, en toen ging je maar even stil staan?”

“Ja, bij het vriesvak, eerst ogen dicht. Daarna alles daarin geteld, toen ging het weer. Misschien kwam het door de kou dat kan ook. Ik zag jou voorbij lopen, toen ik weer opkeek."

“Heb je dat wel vaker?”

“Nee, jaren niet meer gehad, komt door die ontslagdreiging denk ik, en weer een verbetertraject. Wanneer is het nou een keer klaar?”

“Je hebt goede stappen gezet, je bent zelf naar mij gegaan, je hebt laten zien dat je van goede wil bent.”

“Nou geheel vrijwillig is dit niet natuurlijk, eigenlijk. En… ”

“Wat wil je zeggen?”

“Nou. De vorige coach had SIOT voor me gevonden. Die vertrouwde ik dus niet.”

“Je zult er geen spijt van krijgen, het is niet alleen voor SIOT, jijzelf hebt er ook baat bij.”

“Zou je denken, kan ik nog verbeterd worden? Wat er stroef liep op mijn werk? Nou niks eigenlijk, maar SIOT denkt daar anders over. Disciplinair gesprek gehad met die apenkop. Over het aanleggen van een aanrechtje in mijn lab. Waar hebben we het over? Hij heeft echt niets te doen, uit verveling gaat hij sarren.”

“Zo moet je dat niet zien, maar wat deed je fout dan?”

“Niks, niet met hem overlegd, geen goedkeuring gevraagd. Hem gepasseerd dus, dat is alles. Ik zou zeggen hem niet lastig gevallen met triviale dingen, werk uit handen genomen, initiatief getoond. Ik ging meteen naar de technische dienst en gaf ze opdracht. Klaar, niet over zeuren, goed gedaan van Voort."

“Hij is eindverantwoordelijk. Je kunt niet zomaar zelf beslissen, hij moet het goedkeuren. En verder het is een spel, speel het nou maar gewoon, dan is hij tevreden en jij houdt je baan.”

“Hij heeft zo’n rotkop en SIOT is geen normaal bedrijf, dat is het.”

“Ja, maar jij werkt daar en je vindt niet zo snel zoals je bent een andere baan. Kijk naar hoe je collega’s met hem omgaan, daar kun je van leren, doe hen na, dan kom je net als zij niet in de problemen.”

“Zou ik autistisch zijn, volgens mij komt het daardoor, en zal het altijd beroerd gaan, met mensen.”

“Jij bent geen autist, zet dat alsjeblieft uit je hoofd, daar kom je niet verder mee. Hoe is het met je tempo, hou je je aan de planning die we samen opgesteld hebben? Als het niet lukt, zorg dan dat je duidelijk kunt aangeven waarom je niet alles af hebt.”

“s Ochtends pak ik meteen die lijst, elke ochtend. Sterker in de bus er naar toe denk ik al na over wat ik moet doen die dag.”

“Goedzo!”

“Maar dan moet ik naar het lab. Of naar die collega. Er zijn overal drempels. Daar heb ik mijn hele leven al last van, ik kom er niet overheen.”

“Gewoon je er toe zetten, dan gaat het uiteindelijk zonder na te denken, helemaal vanzelf.”

“Ik probeer dat al zo lang. Er gaat niks vanzelf bij mij. Toen ik net bij SIOT werkte toen was ik enthousiast, werkte ik nog hard. Tot ik die collega kreeg, die alles van me wou weten. Na mijn instorting was alles anders. Dat is funest voor je hersens, weet je dat, overspannen zijn, brandt van alles onherstelbaar door. Hij heeft nergens last. SIOT zit er vol mee, klootzakken die ondergeschikten naar de rand drijven. Zoals die apenkop.”

“Zo moet je niet over hem praten, ik heb met hem kennisgemaakt; hij is hartstikke aardig. Wat wil je zeggen?

“Nee, laat maar, wat zit je haar leuk trouwens.”