Monday, August 15, 2011

Hollandse Zomers

Galopwekkende of deprimerende tv, meer smaken zijn er niet; voor vrolijkheid moet je nog steeds niet bij de Publieke Omroep zijn. Sonja Barend mag dan gestopt zijn, nu stromen de wachtkamers vol met galblaas-, en zenuwlijders ten gevolge van de aanschouwing van Paul de Leeuw, De Lama’s, DWDD, Pauw-Witteman en JBC.

Door het verdwijnen van Keek op de Week, Ook dat Nog, Oppassen!!!, en Jiskefet, stuk voor stuk mijlpalen qua deprimerende tv, zag het er even somber uit voor dat segment, maar goddank wist Man bijt hond uit te groeien tot een enorm krachtige deprimant en kwam er uit het niets een nieuwe, vet deprimerende omroep in de ether, te weten BNN. Die omroep begon geniaal door real time de aftakeling van nierpatiĆ«nt Bart de Graaf in beeld te brengen. Gevreesd werd dat door zijn dood het deprimerende niveau zou wegzakken, maar door de introductie van programma’s als Je zal het maar hebben, Spuiten en Slikken en Over mijn Lijk, bleek die vrees ongegrond. Evenwel hoe goed BNN ook bezig is, ze zullen nog heel wat van stal moeten halen aan ellende willen ze Zomergasten qua deprimerend vermogen kunnen evenaren.

De allereerste Zomergasten uitzending (1988) was gelijk ook de beste, de enige vrolijke aflevering. Dankzij Pierre Jansen, de laatste enthousiaste Nederlander. Daarna werd het gigantisch zeuren, voor mijn eigen bestwil stopte ik midden jaren negentig met kijken. Maar ook zonder het gezien te hebben, werd ik depressief; door het gezanik er over, vooral door mensen waarvan ik dacht dat ze normaal waren en door de herinneringen die dat gelul erover opriep.

Elk Zomergastenseizoen dringt het weer tot me door; ik woon nog steeds in een achterlijk land, waar een plak en praat programma als Zomergasten een rol van betekenis kan spelen, gezien wordt als verfijnde cultuur, waar serieus op in gegaan moet worden. Volkstammen die elk jaar weer kijken naar jeukend kruis dan wel aambeien versus dementie in voorstadium dan wel fantasieloosheid; dan moet de beloning wel heel groot zijn: mee kunnen lullen bij de koffie-automaat, als de chef er bij staat.

Het is geen onschuldige tv trouwens. Bij sommige Zomergasten kijkers gaat het mis, op zomaar een zomeravond, dan blijkt drie uur een overdosis te zijn. Machinisten weten dat in de vroege ochtend volgend op een uitzending van Zomergasten de kans op een springer veel groter is. Uit alle macht proberen ze die diensten collega’s in de schoenen te schuiven. Al heel vroeg in het jaar belagen ze de VPRO of er al uitzenddata bekend zijn. De programma-makers weten wat de consequenties kunnen zijn van uitzenden, maar asociaal als ze zijn, blijven ze er mee door gaan. “Eigenlijk zou de stichting Korrelatie na een uitzending bereikbaar moeten zijn, maar dat is niet zo’n vrolijk begin als we dat voorafgaand aankondigen.” En verder desgevraagd: “Het aantal zelfdoden is niet precies bekend, en valt reuze mee.” Net zo als dat andere getal zeker dat ook maar beter niet openbaar kan worden (totaal aantal Nederlanders dat slachtoffer is van een misdaad gepleegd door allochtoon). Zij die vielen door Zomergasten; dat monument moet er maar eens komen ondertussen.

De volgende keer eveneens in de categorie zomerellende; Nederlandse Festivals, met onder andere een interview met de geneesheer-directeur van psychiatrische inrichting Dennendal: “Zo’n Oerol festival is eigenlijk een prachtige kans. Waarom wachten tot de gestoorden naar ons toekomen, we kunnen toch gewoon preventief de bezoekers op de veerboot naar Terschelling laten opnemen? Wat dat betreft de Karavaan past daar ook bij. Hollands Festival, inderdaad, was ook zo iets.”