Baby’s in onze contreien hebben een zorgeloos leven; alles dat op hun pad komt is goed. Omdat ze de grootste schat van de ouders zijn, na de auto en de plasma-tv, worden ze behoed voor pijn en leed. De hapjes die als vliegtuigen de pruttelmondjes in vliegen, zijn niet te warm. De luiers worden geen schuurpapier en de shampoo lost de oogjes niet op. Zelfs de reuze koppen die dichtbij komen en onzin uitslaan, zijn geen gevaar. En als de vader het hoofdje tegen de muur wil slaan omdat dat ding blijft huilen, houdt de moeder hem tegen. Of anders pakt ze snel een dons kussentje.
Maar op een gegeven moment gaat het vertroetelen van een oogappeltje vervelen. Op Marktplaats zetten lijkt mij dan een hele goeie optie, maar dat mag niet. In plaats wordt het kind buiten de deur gezet, het mag steeds vaker ergens anders gaan spelen. Met als smoes dat het goed is voor zijn ontwikkeling wordt het tere wicht beroerd door vreemden. Als het mee valt is het een schoonmoeder, die zich weer jong voelt. Als het pech heeft laten de op carrière beluste ouders het in handen vallen van een mannelijke kinderoppasser, die toch heel goed met kindjes overweg kan.
Hoedanook er komt een moment in elk leven dat je door krijgt dat je niet alles meer dat op je pad komt kunt vertrouwen. De fraterschool ben ik vreemd genoeg als engelachtig jongetje zonder problemen door gekomen. Maar toen moest ik opeens van godweetwie leren zwemmen. Toen een dikke vrouw op witte klompen op mij afkwam dacht ik eerst ik krijg vast een Mars of zo van haar, daar heeft ze haar zakken vol mee. Voor ik het wist slingerde ze me in koud chloorwater. Schoolzwemmen, ik heb er geen diploma’s aan overgehouden. Steeds meer op mijn hoede zijn, sindsdien was het gevolg. Durf mijn huis bijna niet uit. Ze hebben het allemaal op me gemunt, mijn mobieltje, mijn stem, mijn geld, mijn energieverbruik, mijn ecologische voetafdruk, mijn kijkgedrag, mijn knutselen aan vuurwerkbommen, mijn achterstallig onderhoud en overhangende takken. Het enige dat de buitenwereld een zorg zal zijn, is gvd mijn geschrijf!
No comments:
Post a Comment