Kerstfooi

Uit een onderzoek van MarketResponse volgt dat er optimisme heerst onder het Nederlands werkvolk t.a.v. hun aanstaande kerstpakket.

Nou niet bij mij dan. Ik zie het somber in. De kop van mijn arrogante chef zal er wel weer niet in zitten. Zelfs niet een ander lichaamsdeel van hem. Of van die fijne collega, die altijd hogerop slijmt en mij continu zwart maakt. Of anders in cash de bonussen die ik in al die jaren misgelopen ben.

Als je mazzel hebt is hij groot genoeg om je illegale voorraadje in te stoppen, zodat je die ongemerkt naar buiten kunt smokkelen. Je vervangt de goedbedoelde troep door agenda’s, blocnotes, scharen, ongebruikte laptops, luchtverfrissers, handzeepflacons die je in het afgelopen jaar verzameld hebt. Dat is nog een heel gesjouwd, want ik moet met trein en bus. Tussen kerst en nieuw zet je dat dan op Marktplaats. Als ik geen bonus krijg, pak ik het zelf wel. Maar grote kerspakketten zijn uit. Uitkiezen moet je je cadeau nu. Of je kan het equivalent doneren aan een goed doel. Echt niet!

Als je pech hebt overleef je je kerstpakket niet. Dat er weliswaar hele exclusieve delicatessen in zitten, maar die toxicobacterieel vet over de datum zijn. Of je krijgt een smaakvolle standaard met gel-kaars in je huis, die net als je op de wc zit ontploft, zodat je huiskamer uitbrandt.

Het ergst van je kerspakket is de kerstkaart van de directie. Het hele bestuur en corporate ook maar erbij, staat er op. Waarom? Iedereen weet toch hoe lelijk ze zijn? En ook al is er vet verlies gedraaid en moeten er volgend jaar honderden uit; ze glimlachen en toasten: Met veel vertrouwen gaan we volgend jaar werken aan de toekomst van ons bedrijf. We danken je voor je inzet.

Ze kunnen nooit iets normaals bedenken. Misschien dat ik dit jaar maar eens omgekeerd een pakketje naar de directie stuur. Ik heb nog wel leuke dingen in mijn schuurtje. Daar moet wel iets passend uit te brouwen zijn.