Anorexia

Het kwam weer helemaal boven, toen ik vernam dat afgelopen woensdag Rianne Meijer de moed had haar jarenlange struggle met anorexia in het boek De Ana-files te openbaren. Shit, dacht ik eerst, waarom deed ik dat niet, over mijn ervaringen met anorexia? Te lui en laks natuurlijk weer. Niks nieuws, toen dacht ik: 15 jaar er al last van? Dan moet je toch gewoon dood zijn? Er blijken dus allerlei gradaties te zijn.

Wat ga ik hier dan doen? U niet vertellen wat anorexia nou precies is. Geen idee, maar ik weet wel dat het geen moer te maken heeft met, zoals Meijer ook zegt, het najagen van een schoonheidsideaal. Ik weet wel hoe je er af komt. Althans ik zou dat moeten weten want ik ben er tijden terug alweer van genezen, van die eet-angst. Net op tijd anders had ik het niet overleefd.

Laat ik even terugdenken aan die periode. Was het een haring? Die mij over de drempel trok? Of was het een lieve zuster, die mij de mond wist te openen voor lepeltjes pap. Want ik was opgenomen. Gedwongen in een psychiatrische inrichting gedouwd. Daarom is het wat moeilijk voor me; die periode in mijn leven staat me niet geheel meer bij. Ik was zover afgevallen, dat er nogal wat psychotisme in mij rond waarde. Die onderdrukt moesten worden met psychomedicatie. En daarnaast zou het ook kunnen dat ik met regelmaat platgespoten ben.

Ik heb het me nooit afgevraagd, dit is voor het eerst. Ach, af en toe moet je iemand helpen. Vooral als die er al jaren mee worstelt, dat is onmenselijk. Of niet? Help ik eigenlijk wel, want ik wou dat ik het nog had. Ik voelde me zo lekker relaxed (in de periode voorafgaand aan de psychoses dan). Zou zo weer terug willen. Iemand verlossen van anorexia is eigenlijk misdadig. Of toch weer niet? Want je redt hem van de dood. Maar het heerlijke gevoel dat gepaard gaat met doodgaan is hij dan wel kwijt. In de plaats krijgt hij de pijn van leven.

Als iemand er toch perse van af wil, ik laat het aan hem of haar vooral over. Je moet het zelf weten. Lees het volgende alleen als je dat gelukzalige gevoel wel kunt missen. Ja, ik weet het weer, hoe ik er van afkwam. Anorexia zien als een verslaving aan het extreme hongergevoel; dat is het begin van de oplossing. In die inrichting begon ik met drinken, dat was het. Dat klinkt gek, maar ik kreeg daar flesjes bokbier onder me neus geduwd, voor de vitamine B en om wat te kalmeren. Dat was een openbaring! Daar lustte ik wel meer van. Een paar maanden later was ik weer op mijn oude gewicht. Kortom zoek een andere, liefst gezondere verslaving, eventueel dwangmatig winkelen als u rijk genoeg bent, volgens mij ben je er dan zo vanaf.