Dit van mij is gewoon Nobelprijswaardig, ja toch?

Als je wat geschreven hebt en je voelt je er goed bij, dan kun je het maar beter niet openbaren. Elke activiteit levert endorfine op dat je een fijn gevoel geeft.  Als je liters witkalk op de muur hebt gekwakt, ben je moe maar ook reuze blij, ook al ziet het er niet uit. Na een paar uurtjes tikken op je toetsenbordje ben je euforisch, maar dat heeft evenmin iets te maken met de kwaliteit van je werk. 

Veel schrijvers denken daar anders over. Die zijn zo blij dat er iets op papier staat, dat ze het meteen inleveren. Als ze geluk hebben bij redacteuren die hun de troep tot iets leesbaars transformeren, maar echt geniaal wordt het dan niet. Die schrijvers hebben nog niet helemaal door dat het de bedoeling is dat niet zij, maar de lezers blij worden.

De betere schrijvers negeren hun euforie, die weten dat ze dan niet verder zijn dan de eerste kladversie. Dat het doel van schrijven veel verder ligt. Ja, dat valt niet mee erkennen dat je er dan nog lang niet bent, hoewel je je in de zevende hemel waant. Maar het is heel simpel hoor, om dan in te zien dat je noest door moet gaan. Pak een wekker, zet die als je begint twee uur verder, zodat je uit je schrijfroes gerinkeld wordt. Waarna je aan het echte werk gaat beginnen. U begrijpt dat ik geen wekker heb, dit vanwege het feit dat ik werkloos ben.

Het stikt van de euforie-gestuurde medemensen, dat is jammer. In het minst erge geval gooien ze dus waardeloos proza de wereld in of anders valse keelklanken. Of hangen ze straten vol met oranje vlaggetjes. Of komen ze blij thuis met boodschappen waar niemand wat aan heeft. Of denken ze na de warming up dat ze fabuleus staan te voetballen. Erger wordt het als het mensen betreft die CEO zijn, of anders directeur-generaal. Die na een uurtje tiepen niet met proza aankomen zetten, maar een plannetje om bijvoorbeeld een Europese munteenheid in het leven te roepen, want dat zal leiden tot een grotere cohesie binnen Europa. Of dat het wel handig is om  tijdelijk arbeidskrachten uit  Noord-Afrika te halen, omdat die zo goedkoop zijn. Of dat naast een oost-west lijn er toch echt nog een metrolijn moet komen.

Voor de top richtinggevende plannenmaker is een afgaande wekker ontoereikend. Want doorgaans is er ook sprake van een ondoordringbaar, solide bord voor de kop. Alarmbellen, luchtalarm en sirenes moeten dan in stelling gebracht worden, om hun omgeving te waarschuwen voor weer een ondoordacht plan met catastrofale gevolgen voor vele generaties.