Leuring

Als schrijver die niet verbonden is aan een gerenommeerde uitgever moet ik veel van de promotie zelf doen. Eigenlijk alles. Maar vergis u niet ook de nieuwe auteurtjes van die respectabele uitgeefgrachtenhuizen, zullen, willen ze goed verkopen, zelf moeten gaan leuren met hun boekje. Met leuk of literair schrijven alleen ben je er tegenwoordig lang niet meer, je bent echt niet de enige die dat kan.

Laatst was ik op pad om er voor te zorgen dat mijn laatste boek Uitverkoort ook kwam te liggen in de winkels van een lokale boekwinkelketen. Ik meldde me op de afgesproken tijd aan in de hoofdwinkel, waarboven de inkoper kantoor hield.

'Ze komt u zo ophalen.'

Moest ik een kwartier drentelen in die winkel waar ik niet vrolijk werd omdat mijn boek er nog steeds niet lag. Enfin, eindelijk kwam de almachtige boekinkoper me ophalen, ik mocht mee naar haar kamer. Ze had geen rokje aan dus ze mocht mij wel voorgaan de trap op.

Die kamer bleek een hol, waar ze zich doorgaans schuil hield temidden van massa's boeken, wat een bende! Allemaal present-exemplaren van jaren terug. Als ze ze op Marktplaats zette, vooral de eerste drukken, werd ze schatrijk. Ik zag mijn Uitverkoortje ook in een hoek liggen.

"Wat kan ik voor u doen?"

Nou dat leek me duidelijk, maar dat zei ik maar niet.

Nee, ik had geen trefzekere pitch. Daar werk ik nog aan. Je boek aanprijzen in een paar regels, dat is wel handig als je dat paraat hebt. Maar ook al had ik een glad verkooppraatje, toen ik het boekje te voorschijn haalde was het al mis.

“O ja, dat ken ik”, zei ze, terwijl haar gezicht betrok alsof ze een beschimmelde snee brood zag.

Ik ging toch nog wat verder; “...het moet ook in uw mooie boekwinkels liggen, want het heeft een locale connotatie, en het ligt al in maar liefst 10 Selexyz winkels en nog een keten in Twente.” Maar haar gezicht bleef aangeven dat ze er ernstig vies van was, zozeer dat ze me afkapte;

“Nee, ik moet het niet, wil het niet in mijn winkels, de inhoud staat me niet aan. Als mensen er naar vragen willen we het wel bestellen, maar meer niet.” Ze zei nog net niet dat ik snel moest op hoepelen, dat ze anders de honden op me afstuurde.

Toen was ik stil, het hield op. Dank voor uw tijd.

Buiten was het duidelijk dat verkopen mij niet gegeven is. Na enige tijd somber op een bankje langs het Ijsselmeer gezeten te hebben, drong het tot me door. Dat die inkoopster niks meer was dan een bekrompen lelijke vleermuis. En verder dat haar kraakstem bij het maken van de afspraak, mij al op mijn hoede had moeten brengen.

En verder dat die afwijzing ook over de telefoon had gekund! Ze had het vast expres gedaan, mij toch uit nodigen en aldus mij valse hoop geven en mij eerst laten wachten in de winkel. Ze wou wel eens zien wat voor iemand achter dat verwerpelijke Uitverkoort schuil ging. En eigenlijk was ze van plan me te laten oppakken; ik had nog geluk gehad.

Uitverkoort komt heus wel in die boekwinkelketen trouwens, op een gegeven moment, als het in de toptien staat, kan ze er niet meer onderuit namelijk.