Volkswagen Mocro

Even een fait divers. Abdel heeft op 15 mei jl iemand dood -en doorgereden in een Volkswagen Golf. En ondertussen al weer op vrije voeten gevlucht naar Marokko. Dit gevalletje voegen we even toe aan de statistieken, die ik maar bij hou voor u. Van Medelanders die Nederlanders naar de andere wereld rijden. Die van de steek-, schiet, en kopschopgevalletjes moet een ander maar doen, hoor.
Niet dat het zin heeft. Niet dat er een keer, als de lijsten toch wel heel erg lang zijn eigenlijk (volgens mij is dat al lang zo) er iets gaat gebeuren. Dat er woede aan de oppervlakte komt bijvoorbeeld. Niet hier, in Nederland. Schandpalen dat is toch wel het minste eigenlijk, ondertussen? Een keertje maar. Het zal echt werken, verzeker ik u.

 

Ik heb een droom

“We schakelen over naar Ilse van Wingerden, die live in rechtbank aanwezig is, want er is iets aan de hand?”

“Dank je Gallyon. Ik sta hier inderdaad in rechtszaal waar straks de zitting wordt gehouden waarin de rechter uitspraak zal doen. Die had een halfuur geleden al begonnen moeten zijn. Maar het wachten is nog steeds op de zeven verdachten. De rechter wordt ongeduldig en gebaart de griffier te komen. Maar die schudt met zijn hoofd. De advocaten kijken elkaar aan en snappen het ook niet. Er is dus kennelijk een vertraging in de aanvoer van de verdachten opgetreden. Dat is raar want normaal gaat dat altijd heel punctueel. Meer kan ik je momenteel echt niet vertellen.”

 

 

“Hallo, alarmcentrale hier. Een busje overvallen? Een geldtransportwagen bedoel je? Vandaag niet? Dat is raar. Oh een arrestantentafleverpantservoertuig. Ik verbind je door.”

“Om welke verdachten gaat het? Wat! Die hadden er al lang moeten zijn. Oh vandaar, dat ze te laat zijn. Waarom meld je dat nu pas? Je moest ze achtervolgen, ok. Waar is het voertuig nu? Hoe bedoel je geen idee!? Zeg je nu dat die verdachten ontsnapt zijn? Dat ga je me toch niet vertellen! Dat je een voertuig van 3 meter hoog en nog eens drie breed bent kwijtgeraakt! En een zwaailicht erop!?”

“Eh, in dit geval wel.”

 

 

“Wat maken ze een tering herrie achterin. Dat kunnen ze wel; krijsen. Tijd voor die verdovingsgranaat.” De eveneens gemaskerde bijrijder gehoorzaamt, haalt een granaat uit de weekendtas en zet hem op scherp.  Het glazen luikje is nog niet op een kier open of er steekt een getinte haviksneus door: “Mag ik vragen wat jullie probleem is?” Het geschreeuw van de anderen is nu ook te verstaan: “Dit mag niet, weet je. Hij heeft het gedaan. Ik tikte alleen even tegen zijn schouder.“

“Niet op ingaan, gewoon gooien dat ding en luikje niet vergeten dicht te doen.” Binnen een minuut is het heerlijk rustig. Afgezien van de mobilofoon: “Melden! Snel, acuut, de rechtbank wacht al een uur op jullie!”

“Er is een verandering van plan, weten jullie dat niet? Er moet op een andere plek afgeleverd worden. Rechtbank Lelystad is afleiding. Security level 5. Sorry, o ja, dat mochten jullie dus niet weten. Val ons niet meer lastig, wij zijn van een hogere orde.”

De chauffeur glimlacht; “Dat geeft wel een paar uur verwarring. Nu snel overladen.”

Hij rijdt een carpoolterrein midden in een bos op en parkeert naast een VW bestelbus. De bijrijder geholpen door de bestuurder van de bestelbus sleurt de zeven verdoofde lichamen alsof het postpakketten zijn van het pantservoertuig naar de laadruimte van de bestelbus. Een voor een worden ze daarna geduc-taped en dwars languit gelegd op de laadvloer, met hun hoofden en handen in de uitsparingen van een lange balk. Als de lichaamsdelen allemaal netjes op volgorde liggen, komt er een identieke balk over heen, die op acht plaatsen vergrendeld wordt. Voor de zekerheid worden de balken ook verankerd aan de laadvloer.

 

 

“Zo nu naar Almere. Alles klaar daar?”

“Ja lantaarnpaal Grote Markt bij Mambo heeft extensie. Alleen even vastbouten.”

“Mobielnummer van Ali B paraat?”

“Ja, zodra ze staan, sturen we hem een foto en vragen we om een reactie. Hij gaat door de mand vallen, liep ook niet mee met stille tocht in Almere.”

"Bord gemaakt?"

"Ja: Dit zijn de kopschoppers.

“Hart van Nederland ingeseind?”

“Ja, ze weten er al van, zijn er al met camera."

“Ik gun het ze wel, goed programma. Zitten echt op het nieuws. Nu helemaal. Ben er blij mee, worden nationaal voor schut gezet, belachelijk gemaakt, vernederd. Dat is het enige dat helpt bij dit soort gasten.”

 

 

6 mei Besef Bezetting

 

Beste Info,

Wat zijn jullie slecht bereikbaar; is er echt niemand van het bestuur of het bureau van uw Nationaal Comité 4 en 5 mei die zijn emailadres prijs durft te geven? Je zou bijna denken dat jullie wat vrezen.

Hebben jullie gisteren naar Hart van Nederland gekeken? Die deden even een vox popje, onder de aanwezigen bij het Concert op de Amstel en de bevrijdingsfestivals. Waarschijnlijk niet, dan zal ik u mijn schokkende ervaring even delen: enkel bekaktpratenden vol prosecco kwamen aan het woord. Dat is geen toeval. Is dat uw doelgroep?

Het is maar een klein steekonderzoekje, ik geef het toe. Maar voor mij is een uitgebreid onderzoek niet nodig; ik was er al bang voor; uw bevrijdingsfeestje dringt in het geheel niet door in de lagere lagen der bevolking.

En dat is niet zo gek; opgesloten in oude wijken voelen die zich ook helemaal niet vrij; tussen getetter van moskeeën en getint hangjeugd voor hun ramen.

Die hebben geen reden om feest te vieren. En hoe hard u ook verordonneert dat mensen tolerant moeten zijn; zij zijn dat terecht al lang niet meer.

Kortom wilt u uw naam eens snel veranderen in Elitair Comité 4 en 5 mei?

Of begin eens een echt Nationaal Comité: 6 mei, Besef Bezetting.

En openbaar eens hoeveel dat allemaal kost, jullie onzin.

Houzee!

Willem Jansen

Naoorlogsverzetstrijder

Hun droom voor mijn land

Iedereen weet het, maar zwijgt er over. Het heeft geen zin, van staatspropaganda kun je niet winnen. Om maar wat te noemen: de Nachtwacht is misschien wel geniaal geschilderd, maar verder gewoon vet boring en Anne Frank was allang vergeten als het niet zo'n prachtige cash cow was. Goedbeschouwt zijn beide niet meer dan ordinaire tourist traps.
 
Dan kunnen we nog stellen dat het eeuwige staat gedirigeerde terugkijken naar de oorlog heeft geleid tot een ontwrichte samenleving waarin meer Nederlanders om zullen komen dan in die hele oorlog, en dat Beatrix helemaal geen voortreffelijke vorstin was, maar een die door haar kille zakelijkheid het Koningshuis naar de klote heeft geholpen. Misschien was Juliana niet zo slim, maar anders dan haar dochter was ze wel menselijk en daardoor een bindende factor. En hard werkte Beatrix ook niet, maar dit terzijde.

Aan Claus kunnen we het niet meer vragen. Hopelijk durft de Roy van Zuydewijn binnenkort een boekje open te doen. We moeten het doen met wat de RVD vrijgegeven heeft. Ze liep er bij liep als een zure doos met een vervreemdende hoed erop en het lukte haar jarenlang Kerstmis te verzieken door bekakt te mekkeren over tolerante solidariteit en ondertussen te zwijgen over de bulken zwart geld op de Virgin Islands. Maar dat zegt inderdaad niet alles.

Nee, zekerheid hadden we toen ze niet op of om keek  toen Karst na een spoor van het bloed van tientallen mensen te trekken tot stilstand kwam in Apeldoorn. Voeg daarbij de snelheid waarmee ze wegvluchtte na geschreeuw op de Dam, ook weer de gewonden aan hun lot over latend.  In Apeldoorn en op de Dam had ze kunnen laten zien dat ze weldegelijk spoortjes menselijkheid bezit. Dat ze treurde vanwege Friso was niet meer dan normaal. Dat ze heel warm en vol compassie ging kijken na de Bijlmerramp en de vuurwerkramp zegt helemaal niets; daar werd ze voor betaald. En alsof dat de enige schokkende gebeurtenissen waren in haar regeerperiode. Waarom ging ze niet even langs bij de weduwe van  juwelier Stratmann, of van grensrechter Nieuwenhuizen?   

Kortom niet geheel zonder reden werd gevreesd dat er weleens niet zo veel animo zou kunnen zijn voor de vervanging van een koninklijke aso op 30 april, dat laten we zeggen Changing the Guards bij Buckingham Palace meer mensen trekt. Dus moest er een orgaan komen, om  de onderdanen tot meebeleven van de  troonswisseling te dirigeren. Net zoals er een is om mensen vrijwillig afstand te laten doen van hun jarenlang opgebouwde pensioen. En vergeet dat andere Nationaal Comité niet dat op straffe van een nekschot dwingt tot 2 minuten stilte.

In het Nationaal Comité Inhuldiging zitten natuurlijk enkel blije eikels, niet gehinderd door enig benul van wat er leeft onder het volk. Die dan onvermijdelijk iets bedenken waar niemand op zit te wachten. En ook nog eens niet haalbaar is. Er moet even een nieuw Nederlands volkslied komen, dat we door een Engelsman laten maken. En dat gaat dan iedereen op commando zingen.

Op zich is het te prijzen dat er gierputladingen aan kritiek over dat lied uitgestort werden. Alleen jammer dat het nergens over ging. Als het er niet toe doet, zijn we weer helden. Dezelfde criticasters hoor je niet over de jaarlijks 1800 onverklaarbare doden in ziekenhuizen, danwel de hordes bekenden van de politie die vrij spel hebben, danwel de illegale straatraces waar geoefend wordt voor het vluchten na een juwelier overval of de toenemende invloed van de islam in dit land.

Het feit dat Willem Alexander op de Dam het hardst van allemaal liep, voorspelt weinig goeds. Daarentegen heeft hij in tegen stelling tot zijn moeder nog wel door dat er oude wijken zijn, waar mensen niet zo jofel wonen. Maar wat mij betreft heeft Friso gewoon de beste papieren voor het koningschap. En verder gaan we echt niet dat debiele lied zingen, maar in plaats zijn we vijf minuten stil voor al onze mensen die Hun Majesteit de afgelopen 33 jaar in de steek liet.  

Hoedt u voor de getekenden

Hoewel ik die Duitsers wel een Mengele gun, gasten als dokter Jansen Steur, daar moet toch eigenlijk paal en perk aan gesteld worden. Een probleem is dat je ze wel kunt straffen of op een lijst zetten, of er juist van schrappen; desbetreffenden verhuizen vaak naar een ander land. En beginnen daar met een schone lei, van hun uit bekeken. Niemand die aan ze kan zien dat ze liegen dat ze een uitstekende staat van dienst hebben. Met hun gladde tong weten ze zo geloofwaardig over te komen, dat googlen niet in je opkomt. Met alle misstanden van dien.

Kortom daar moet wat aan gedaan worden, aan al die valsaards, die zonder weerstand hun kwaad over de wereld kunnen uitstorten. Gelukkig kun je er wel veel zo herkennen. Een gast die met zijn pitbull komt solliciteren, krijgt de baan niet, mensen die 30 april de vlag uithangen, of op 4 en 5 mei, wil ik niks mee te maken hebben, van een gedrongen, getint vrouwtje bij de ingang van een supermarkt koop je geen zwerverskrantje, mensen met afgekloven onderdelen, stomp voeten, dan wel handen geef je geen hand, als ze die nog hebben, negers met 100 Rolexen om de armen a 10 euro loop je voorbij, mannen met achterlijk lange baarden over lange soepjurken laat je niet waken over munitiedepots, iets met een hoofddoekje laat je niet werken in de lift van de Euromast, getinten met petjes-capuchon dan wel feestneuzen laat je niet je juwelierswinkel binnen en voor een Volkswagen Mocro kun je maar beter aan de kant gaan. En je gaat niet naast een ouwe doos zitten die 50 tinten grijs leest, ook al is de trein overvol, maar dit terzijde. Oh wacht, ik vergeet er een, als je alleen loopt, omzeil je een groep met bontkraagjes. 
Maar er zijn nog zoveel meer kwadaardigen, die je niet kunt herkennen. Die opgaan in  de meute, zonder op te vallen. Waar je wel last van kunt krijgen, of zelfs dood aan kunt gaan, die je ook maar beter kunt mijden, zoals die Jansen Steur bijvoorbeeld.

Daar moet wat aan gedaan worden, dat ze onopgemerkt rond kunnen lopen. We gaan ze brandmerken, met name op het voorhoofd. Een bel om de nek kan ook, maar laten we het humaan houden. OK, niet brandmerken dan, maar tatoeëren met een mal. Internationaal spreken we het volgende af: easculaapteken met een kruis er door heen staat voor kwakzalver danwel blunderdokter.

Ja, dat zal nog niet mee gaan vallen, want er zijn nogal wat gevallen die een teken behoeven. Wat te doen met pedo’s, erfelijk belasten die zich blijven voortplanten, pyromanen, chronische kleptomanen of andere eigenaren van losse handjes, narcistische novaleurs, aidslijers en vergeet de latente teringlijders niet, dan wel de eeuwige luizebollen.

Hoewel, het is eigenlijk heel simpel; een kruis en een nummer erachter. Tot 100 of zo. Met een top tien. Een Postbus 50 campagne om de cijfers in te prenten, en voor de zekerheid bij iedereen een verklarend boekje in de (mail)bus. Sire (Tjokvol Tolerantie) mag er ook promotie voor maken. Maar eerst krijgen ze daar allemaal X01 (reject one) op hun kop; vijfde colonnist.

Boek en week

U kunt wel inzoomen op dit plaatje; maar ik hang er niet bij.
Stumpel hiero locaal boekenverkoper, heeft een actie waarbij auteurs as vrijdagavond 15 maart, met name die van het eigenbeheer type, hun boek mogen presenteren.

Komen er 15 schrijvers op af, die wel van de daken willen schreeuwen over hun boek! Zoveel! In een gat van niks. Nederland sterft van de zangers, komieken, presentatoren, vergeet de Roma's niet en nu ook schrijvers! Elsschot en Dickens zouden nu echt niet meer aan de bak komen.

Ik zal er dus niet bij zijn. Mijn laatste boek Uitverkoort is te oud (hoewel nog steeds actueel en zich zelfs afspelend in Hoorn), en het komt niet door de inquisitie van Stumpel.

En ik heb het lef niet, dat vooral, en daarbij ik besta helemaal niet! Ik ga mijn pseudoniem niet opblazen, en meer dan anderhalve grijs getinte boekenwurm, die dacht dat Jan Siebelink kwam zeveren, komt er toch niet op dagen.

Kortom het wordt nog steeds nooit wat.

Misschien moet ik gaan schrijven over iets doods, of akeligs, kreupels mag ook. Maar ook daar wordt je mee dood gegooid. En dat is enkel zinvol als je al bekend bent.

Nee, het wordt gewoon een boek schrijven dat beter is dan die van Stommie Wyringa, dat is makkelijk te doen. Wacht u maar af.

Ook voor u een zalige boekenweek!  En scoort dat prachtige geschenk van Koot of liever een zondag gratis treinreizen, daar heeft u nog wat aan. Zijn ouwe modernismen kliek die hij uiteraard en passant voorschotelt, wel laten liggen hoor.

Tob boeken

Roelof Jacob zijn zoon is dood, althans niemand weet waar ie is. Op een mooie oktober dag in 2011 ging hij in Spanje in zee zwemmen. Sindsdien is niets meer van hem vernomen. Zijn lijk is nooit gevonden. Minstens zes mensen zijn al op die plek, waar hij ging zwemmen, verdronken. Was het verkapte zelfmoord, of was ie oliedom?

Enfin, we zullen het nooit weten, wel wat de vader allemaal door zijn hoofd is komen spoken, sinds zijn achttienjarige zoon niet meer thuis kwam. Omdat ie het op papier heeft gezet, niet in een dagboek, maar een echt boek, dat nu het daglicht heeft gezien. Jezus, weer een ouder die het niet kan laten een boek over zijn dooie kind te publiceren.

Het sterft er van; boeken over koterverlies: De Omarming, Alles is Remy, Dichter bij zijn, Eefje Vasthouden en loslaten Zomerland etc. etc. Allemaal in eigenbeheer uitgegeven natuurlijk, gerenommeerde uitgeverijen beginnen er niet aan. En gelijk hebben ze, van larmoyante kwaliteit, meres a boire aan clichés, kortom schadelijk voor de reputatie.

Roelof Jacob kon zich dus ook niet beheersen. Twee weken na de vermissing van zijn zoon begon hij met het beschrijven van zijn zoektocht, om te leren omgaan met het diepe verdriet en de leegte, en om greep te krijgen op de noodlottige gebeurtenis en de betekenis hiervan voor zijn leven.

Zijn boek is onlangs uitgegeven. Roelof Jacob heeft een stapel thuis staan, is er trots op, dat mag. En iedereen die hij kent er eentje gegeven. De rest van de stapel raakt hij waarschijnlijk niet kwijt. Het is eigenbeheer, wie leest dat nou, stikt van de taalfouten, geen redactie of promotie. Zit ie tot zijn dood mee opgescheept. Misschien wil de Slegte er een paar. Maar het was niet de bedoeling om er geld aan te verdienen, het ging Roelof Jacob om al schrijvend het verlies van zijn zoon een plek te geven. Het zit nu in een boek, zodat er een hoofdstuk afgesloten kan worden. Hij heeft het vastgepakt, zodat hij nu kan loslaten.

Nou echt niet want het gaat hier om Roek Lips zendercoördinator volgens hemzelf ‘channelmanager’ ofwel gewoon baas van Nederland 3, bedenker van het naar eigen zeggen fabuleuze TV Lab waar Onderweg naar Morgen het veld voor moest ruimen.

Niks eigenbeheer. Gerenommeerde uitgeverijen vochten erom. Prometheus won, gaf vorige week zijn egodocument over de vermissing van zoon Job uit als: Het boek Job, nee sorry deze: Het boek Job : ‘Na de vermissing begint de vader met het beschrijven van zijn zoektocht, om te leren omgaan met het diepe verdriet en de leegte, en om greep te krijgen op de noodlottige gebeurtenis en de betekenis hiervan voor zijn leven. …Het boek Job is een liefdevol verslag van het zoeken naar woorden in een situatie waarvan veel mensen zeggen dat er geen woorden voor zijn.”

Kortom volgens mij niks nieuws onder de zon. Kan gezegd worden van al de eigenbeheer boeken over het verlies van een kind. Waarom zou ik Roek’s boek wel lezen, sterker waarom ben ik te weten gekomen dat Roek een rouwverwerkingsboek heeft geschreven?

Ja, ik ben jaloers; ik geef al jaren boeken uit, maar niemand die me nog kent. Probeer al eeuwen bij DWDD binnen te komen of waar dan ook op tv, radio, krant etc. Waarom gaan de deuren wel wagenwijd open voor Roekie?

Het is een fenomenaal boek, dat zag ik even over het hoofd, door mijn verblindende afgunst. Het staat op gelijke hoogte met Tonio en de Kleine blonde dood. Dat niveau haal ik nooit. Ik moet inderdaad eens stoppen met afgeven op echte schrijvers. Me er gewoon bij neerleggen dat ik niet goed genoeg ben. Het geheel terecht is dat ik media-aandacht ontbeer. Alleen goeie boeken komen in de schijnwerpers bij DWDD op Nederland 3. Ik ga Roek's Het boek Job zeker lezen.

Zonder bronvermelding

Het was eigenlijk de bedoeling om vandaag mevrouw minister dr.Bussemaker te ontmaskeren als plagiateuse. Waarom zij? Omdat ze een proefschrift heeft geschreven. Als een van de weinigen van het kabinet, samen met bolleboos Plasterk. Die valt voor mij gewoon af. Om te ontmaskeren, die is goud eerlijk. Plus dat zijn proefschrift mij nou niet erg aanspraak: Inversion of the G segment of bacteriophage Mu: analysis of a genetic switch (RUL, 1984)

Aan Bussemaker daarentegen kleeft het een en ander, ze heeft een duister verleden, ze was actief in de Amsterdamse kraakbeweging en van september 1991 tot maart 1996 was ze bestuurslid van Res Publica die het links-radicale onderzoeksbureau Jansen&Jansen ondersteunde. In die periode (in 1993, UvA) promoveerde Jet op haar dissertatie "Betwiste zelfstandigheid. Individualisering, sekse en verzorgingsstaat".

Hoewel ze het stervensdruk had om subversief bezig te zijn, presteerde ze het toch om een proefschrift van maar liefst 356 bladzijden te produceren. Dat vraagt gewoon om nader onderzoek of ze wellicht niet af en toe wat bochtjes afgesneden heeft. Dus gewoon zinnen kopiëren en in Google, liefst Google Scholar stoppen. Maar dat leverde tot nu toe niets op. Weleen lijst met verwante artikelen

Ik zal de UvA universiteitsbibliotheek in moeten, relevante literatuur van voor 1993 opsporen. Of ze daar wellicht gebruik van heeft gemaakt zonder bronvermelding. Dat gaat me nooit lukken in mijn eentje. Zeker vandaag niet.

In Duitsland is wetenschapsminister frau prof. dr. Annette Schavan (CDU) ten val gebracht doordat een grote groep vrijwilligers haar proefschrift uit 1980 doorvlooiden op knip en plakwerk. Een schokkende hoeveelheid Bauernopfer en Verschleierungkwam boven tafel, met als gevolg dat ze kon aftreden. Ook het proefschrift van Karl-Theodor Freiherr zu Guttenberg is door een collectief aangepakt; er werden 1218 voorbeelden van plagiaat aangetroffen.

Sinds het opstappen van Guttenberg is er een ware heksenjacht op scheefschrijvende gepromoveerde prominenten gaande. De meute (onder leiding van Martin Heidingsfelder(SPD) verenigt in VroniPlag heeft door het aantonen van plagiaat de val van tenminste 8 prominente Duitse dr. politici bewerkstelligt. Het proefschrift van de opvolger van Schavan, frau Wanka, zal ook onder loep gelegd worden.

Dat moet hier toch ook kunnen, met vereende krachten proefschriften napluizen op onoorbare praktijken ? Meldt u hieronder aan als u een hekel heeft aan Rutte II en u naast het schrijven van sollicitatie brieven en de hond uitlaten niets nuttigs te doen heeft in uw zeeën van tijd.

U bent aangezegd; wat nu? II

Het dringt nog amper tot u door; u staat echt op straat, wegens bedrijfs economische redenen. Het UWV heeft de ontslagvergunning verleend. Geen ontslagvergoeding, wel een karig Sociaal Plan, die niets meer doet dan uw WW uitkering met een paar procentjes verhogen. Wat nu? Genoegdoening! Laten bloeden voor het u aangedane onrecht!

Kortom naar de kantonrechter en uw ontslag aanvechten; een ontslagvergoeding eisen. Of wel de zogenaamde kennelijk onredelijk ontslag procedure starten. Al dan niet met een advocaat aan uw zijde. Beter zonder, want anders kost het u bakken met geld. Maar met of zonder hulp; verwacht er niet te veel van. Hier even wat wijze woorden, niet van mij, maar van juristen die met dit bijltje gehakt hebben:

 

Robert Martens van Baso Juridisch Advies:

Ik heb uw blog gelezen. Goed om dat iemand eens beschrijft hoe hij tegen een dergelijke procedure aankijkt. Het enige wat ik een beetje mis is een misschien nog uitdrukkelijkere waarschuwing dat een kennelijk onredelijk ontslag procedure na een UWV werkbedrijf procedure bijna nooit slaagt.

Dat komt niet omdat de kantonrechter niet durft, maar hij mag van de Hoge Raad zogenaamd slechts marginaal toetsen. Dan kom je dus niet toe aan een diepgaande inhoudelijke toets maar simpel gezegd aan een oppervlakkige beoordeling of het ontslag onredelijk is. En in rechtspraak is de vraag of het onredelijk is steeds verder beperkt vandaag dat ik klanten alleen bij wijze van hoge uitzondering adviseer om een kennelijk onredelijk ontslag procedure te starten.

 

Dirk Sijbsema van Arag Rechtsbijstand:

Het duale systeem van ontslagrecht kent zijn makken en heeft (historisch gezien) geleid tot ontslagprocedures (ontbindingsprocedure en ontslagprocedure bij het UWV WERKbedrijf met uiteraard de daaropvolgende mogelijkheid van een kennelijk onredelijk ontslagprocedure) die totaal verschillende uitkomsten hebben en daarmee voor de betrokken werknemer en uiteraard werkgever gevolgen hebben.

Ik kan dit niet verklaren. Menig rechtsgeleerde kan dit niet verklaren. Mooie artikelen zijn hieraan gewijd. Nu komt de praktische kant. De kosten voor procederen vs het resultaat van een kennelijk onredelijk ontslagprocedure. Sinds november 2010 (bevestigd bij een arrest in februari 2011) heeft de Hoge Raad geoordeeld dat voor het begroten van de schade geen formule mag worden gebruikt. De schade dient te worden begroot en bij onmogelijkheid te worden geschat. Het gaat daarbij meestal om toekomstige schade. Met enige kantonrechter heb ik hierover privé gesproken. Het is natte vingerwerk, althans daar komt het op neer. Bijna geen kantonrechter durft zich te branden aan toekomstige omstandigheden waarvan onbekend is of die zullen intreden. Dit zal naar mijn inziens naar het vertrijken van de tijd afnemen. Derhalve zien we een neerwaardse tendens (eveneens daarover zijn een aantal lezenswaardige artikelen) in de omvang van de schadevergoedingen.

Kortom, het resultaat wordt kleiner. Maar goed, voordat we aan de schadebegroting toekomen moet eerste een drempel worden beslecht.

Meestal betreft dit het gevolgencriterium, namelijk daarbij geldt dat de gevolgen voor een werknemer exessief zijn ten opzichte van het belang van werkgever bij de opzegging (lees ontslag) mede in acht genomen een eventuele voorziening (namelijk bijvoorbeeld een outplacementtraject en/of een karige vergoeding danwel een aanvullingsregeling op de WW-uitkering). Het woord kennelijk houdt in dat het om bijzondere gevallen dient te gaan. Dit vindt zijn oorsprong uit de jurisprudentie voordat deze ontslagprocedure bij Wet was geregeld. Dit impliceert dat er sprake moet zijn van een calimero-kaart. Des te medelijwekkender het verhaal van de betrokken werknemer des te groter de kans op succes. Slechts dan, indien niet een echt groot belang voor werkgever aanwezig is, kan sprake zijn van kennelijk onredelijk ontslag. Het voorgaande wijst er al op dat de kansen in het algemeen gezien niet groot zijn. Indien de leeftijd hoger is en het dienstverband langer duurt dan stijgen over het algemeen de kansen. Echter, in menige procedure is dat zelfs niet meer genoeg. De bijkomende omstandigheden maken het verschil.
….
Het is dus wel van belang dat een jurist/advocaat in een dergelijke procedure een werknemer of werkgever bijstaat. Zelf procederen kan, maar is niet raadzaam. Overtuigingskracht is in deze procedure belangrijk. Een ''vodje'' helpt niet. Wel is het zo dat de kansen op een ontslagvergoeding veelal niet groot zijn. En indien dat wel het geval zou zijn, is vaak de vergoeding (begroot of geschat) maar een schijntje vergeleken met de kantonrechtersformule.

Henk-Jan Ten Brinke van Alleen Arbeidsrecht (45 euro/uur): 

Ik zie genoeg uitspraken langskomen waar rechters m.i. helemaal niet zo terughoudend zijn: niet wat betreft het 'nemen van de drempel' en niet wat betreft de toegekende vergoeding. Op mijn website heb ik een stukje staan over een uitspraak van het Hof Den Bosch waar (oudere) werknemers prima mee uit de voeten kunnen.
Saillant detail in deze zaak: de werknemer (en/of zijn advocaat) gooit bijna de helft van de toegekende ontslagvergoeding weg door - vergeefs en volkomen kansloos - in hoger beroep te gaan, want dat kost zo even€ 5.000 aan salaris advocaat wederpartij.
Inderdaad is een k.o.o.-procedure niet iets dat je zomaar even zelf moet doen als je er geen verstand van hebt, maar ook een advocaat in de hand nemen is duidelijk niet altijd een garantie voor een goed advies.....

Mijns inziens (WJ) komen de problemen voort uit het feit dat de betreffende Arbeidswet stokoud is qua taal en daarbij ook nog eens onvolledig. Het begrip kennelijk onredelijke opzegging is door de invoering van de Wet van 17 december 1953 opgenomen in ons Burgerlijk Wetboek (art.7.681). Aan de introductie lag de gedachte ten grondslag dat opzegging van een arbeidsovereenkomst met inachtneming van de voor de opzegging geldende bepalingen onder bepaalde omstandigheden toch als onrechtvaardig kan worden beschouwd.

De wetgever heeft in 1953 bewust niet aangegeven in welke omstandigheden er van kennelijk onredelijk ontslag kan worden gesproken. Dat zou beter aan de rechter overgelaten kunnen worden.

Uit de parlementaire geschiedenis blijkt dat met kennelijk onredelijk wordt bedoeld dat voor een ieder duidelijk is dat bij de opzegging onredelijk is gehandeld. In de woorden van minister Donker, tijdens de parlementaire behandeling van de wet in 1953): “Kennelijk onredelijk moet men ongeveer lezen als schromelijk onbillijk.” OK, dan zijn we dus nog geen steek verder.

De toetsing die de rechter uitvoert, wordt in de literatuur aangeduid als een marginale toetsing. Over deze term zijn ook vele boeken vol geschreven. Een stellingname kan in uw voordeel uitpakken. Marginaal staat niet voor oppervlakkig; in 1953 werd met marginale toetsing bedoeld dat de toetsing grof onrecht zou tegen houden.

Om maar wat te noemen, wat veel ex-werknemers als reden gebruiken om te gaan procederen; na een lang dienst verband oud en versleten op straat gezet worden, wordt momenteel niet gezien als grof onrecht; veel rechters vinden dat een onvoldoende omstandigheid om het ontslag onredelijk te bestempelen.

Hoe dan ook het is hoog tijd voor een nieuwe wet, die aan de verwarring en onduidelijkheid voortkomend uit de inmiddels 60 jaar oude arbeidswet een eind maakt.

 

Nederland weer veiliger

Nu u weer van geluk mag spreken dat u niet op Moord- en Doodslaglijst 2012 van Elsevier prijkt, kan ik u even uitleggen hoe het zit met gewelddadig dood gaan in Nederland.

In Columbia en Mexico zijn ze na een paar dagen in het nieuwe jaar de tel al kwijt; in Nederland is het nog te doen, moord- en doodslag turven. “Sinds Elsevier de moordcijfers bijhoudt (1992), zijn er niet zo weinig mensen vermoord.” Zo probeert scribent Leistra u zijn artikel, waarin hij alle moord en doodslag gevallen van 2012 bespreekt, zijnde 142 stuks, in te trekken. Het opstellen van die lijst viel hem nog niet mee, omdat “sommige korpsen weigeren nadere informatie te verstrekken…. Vaak wordt toedracht en etnische herkomst van de betrokkenen pas belend op de zitting.”

In 1995 viel er een record aantal van 282 doden. In 2011 was het aantal nog maar 159 en vorig jaar dus slechts 142! Voor de goede orde Elsevier telt niet mee de doden ten gevolge van zware mishandeling, zoals de dood van een supporter die een voet van Silvester M. in zijn borstkas te verduren kreeg.

Hoe dan ook het lijkt de goede kant op te gaan. De moordlijst wordt alsmaar korter; is Nederland veiliger dan ooit te voren? Je zou het haast denken.

Om een beter beeld van een en ander te krijgen moeten we ook de getallen van voor 1992 hebben. Even zoeken bij CBS leert dat er in 2003 een rapport verscheen getiteld: Trends in moord en doodslag 1911–2002 , geschreven door Paul Nieuwbeerta en Ingeborg Deerenberg. Dat viel mee. Bespaarde mij een hoop gezoek.

In 1911 waren 14 doden te betreuren. In de periode 1914-1918 vielen vanwege gebroken geweertjes niet opeens heel veel meer doden (minder dan 30-40 stuks). Vlak voor de Tweede Wereldoorlog was het aantal 40, waarna het in de oorlog helemaal uit de hand liep, maar eigenlijk viel dat nog reuze mee. Wat toe schrijven is aan het feit dat men de verraden joden niet meegerekend heeft. De eerste twee oorlogsjaren was het nog rustig: 40 tot 60 stuks, maar in 1943 opeens 128. In 1944, toen er op leven en dood gevochten werd om tulpenbollen en stadsbomen, werd de top bereikt van 508 slachtoffers.  

Toen het eenmaal vrede was, bleef men toch stevige doormoorden: verzetshelden konden door het wegvallen van represailles hun gang gaan en hakten met bijltjes NSB-ers, collaborateurs en en passant ook mensen aan wie ze nog meer een hekel hadden in de pan. Resultaat 288 doden. Daarna dempte het aantal terug tot minder dan 40 in de jaren 1950 met als minimum 20 in 1956. We hadden toen geen tijd voor moord en doodslag; avond aan avond zaten we gekluisterd aan de buisradio om niets te missen van De Bonte Dinsdagavond trein en De Familie Doorsnee. Ach, ik weet het nog goed, wat waren we toen braaf.

Tot 1965 bleef het bij 40, waarna er een gestage groei optrad. Tot aan het ook door Elsevier genoemde topjaar 1995. Alleen komen Nieuwbeerta en Deerenberg niet verder dan 208 doden Elsevier komt op 282; er zijn dus nog wat extra lijken uit de kasten gekomen sinds 2003.

De grootste groei trad op in de jaren 70-80. De bevolking nam ook toe. Om een zuiver beeld te krijgen moeten we kijken naar het aantal moord/doodslaggevallen gecorrigeerd voor het inwonertal. Na de oorlog tot 1965 lag het aantal rond de 0,3 stuks/100000, daarna stijgt het aantal tot 1,3 per 100000 in 1995. Toename dus met factor ruim 4. Die enorme toename is natuurlijk niet zo vreemd, we weten allemaal wat er zich voltrok in de jaren 60, 70 en 80 in ons kleine landje. De daling sinds 1995 is ook geen verrassing eigenlijk. Er wordt namelijk strenger gestraft, niet door het OM, maar door burgers die het zat zijn en het recht in eigen hand zijn gaan nemen.

Een opleving is trouwens vanaf 1 juli te verwachten, door de toetreding van Kroatië tot de EU . Bosnische-Kroaten (moslims)  kunnen dan vanuit Kroatië zonder problemen onze kant opkomen om hier een appeltje te komen schillen in verband met onze onfortuinlijke verdediging van Srebrenica.

Overigens ben ik van mening dat de moord en doodslagtelling van Elsevier totaal niet klopt. De onverklaarbare doden in ziekenhuizen zoals het Ruwaard van Putten hospitaal en het UMST Sint Radboud te Nijmegen moeten meegeteld worden. En dat zijn er nogal wat. Jaarlijks sterven tweeduizend mensen in ziekenhuizen als gevolg van vermijdbare fouten. Goed hierbij wordt geen geweld gebruikt maar van enige voorbedachte rade is toch wel sprake, van doctoren die het uitvechten van een ruzie met een collega belangrijker vinden dan het welzijn van de patiënt, te lamlendig zijn om zich te laten bijscholen, arrogant denken dat ze het beter weten en aldus levensreddende raad afwijzen of bijverdienen door prototype medicijnen dan wel baanbrekende chirurgie uit te proberen op hun patiënten.

Hoe dan ook, het is mooi dat het aantal moord/doodslag gevallen daalt, maar we zitten nog lang niet op het niveau van de jaren vijftig. Nederland was toen een utopie qua veiligheid, die we willens en wetens om zeep geholpen hebben.