Monday, August 22, 2011

Leuring


Als schrijver die niet verbonden is aan een gerenommeerde uitgever moet ik veel van de promotie zelf doen. Eigenlijk alles. Maar vergis u niet ook de nieuwe auteurtjes van die respectabele uitgeefgrachtenhuizen, zullen, willen ze goed verkopen, zelf moeten gaan leuren met hun boekje. Met leuk of literair schrijven alleen ben je er tegenwoordig lang niet meer, je bent echt niet de enige die dat kan.

Laatst was ik op pad om er voor te zorgen dat mijn laatste boek Uitverkoort ook kwam te liggen in de winkels van een lokale boekwinkelketen. Ik meldde me op de afgesproken tijd aan in de hoofdwinkel, waarboven de inkoper kantoor hield.

'Ze komt u zo ophalen.'

Moest ik een kwartier drentelen in die winkel waar ik niet vrolijk werd omdat mijn boek er nog steeds niet lag. Enfin, eindelijk kwam de almachtige boekinkoper me ophalen, ik mocht mee naar haar kamer. Ze had geen rokje aan dus ze mocht mij wel voorgaan de trap op.

Die kamer bleek een hol, waar ze zich doorgaans schuil hield temidden van massa's boeken, wat een bende! Allemaal present-exemplaren van jaren terug. Als ze ze op Marktplaats zette, vooral de eerste drukken, werd ze schatrijk. Ik zag mijn Uitverkoortje ook in een hoek liggen.

"Wat kan ik voor u doen?"

Nou dat leek me duidelijk, maar dat zei ik maar niet.

Nee, ik had geen trefzekere pitch. Daar werk ik nog aan. Je boek aanprijzen in een paar regels, dat is wel handig als je dat paraat hebt. Maar ook al had ik een glad verkooppraatje, toen ik het boekje te voorschijn haalde was het al mis.

“O ja, dat ken ik”, zei ze, terwijl haar gezicht betrok alsof ze een beschimmelde snee brood zag.

Ik ging toch nog wat verder; “...het moet ook in uw mooie boekwinkels liggen, want het heeft een locale connotatie, en het ligt al in maar liefst 10 Selexyz winkels en nog een keten in Twente.” Maar haar gezicht bleef aangeven dat ze er ernstig vies van was, zozeer dat ze me afkapte;

“Nee, ik moet het niet, wil het niet in mijn winkels, de inhoud staat me niet aan. Als mensen er naar vragen willen we het wel bestellen, maar meer niet.” Ze zei nog net niet dat ik snel moest op hoepelen, dat ze anders de honden op me afstuurde.

Toen was ik stil, het hield op. Dank voor uw tijd.

Buiten was het duidelijk dat verkopen mij niet gegeven is. Na enige tijd somber op een bankje langs het Ijsselmeer gezeten te hebben, drong het tot me door. Dat die inkoopster niks meer was dan een bekrompen lelijke vleermuis. En verder dat haar kraakstem bij het maken van de afspraak, mij al op mijn hoede had moeten brengen.

En verder dat die afwijzing ook over de telefoon had gekund! Ze had het vast expres gedaan, mij toch uit nodigen en aldus mij valse hoop geven en mij eerst laten wachten in de winkel. Ze wou wel eens zien wat voor iemand achter dat verwerpelijke Uitverkoort schuil ging. En eigenlijk was ze van plan me te laten oppakken; ik had nog geluk gehad.

Uitverkoort komt heus wel in die boekwinkelketen trouwens, op een gegeven moment, als het in de toptien staat, kan ze er niet meer onderuit namelijk.



Monday, August 15, 2011

Hollandse Zomers

Galopwekkende of deprimerende tv, meer smaken zijn er niet; voor vrolijkheid moet je nog steeds niet bij de Publieke Omroep zijn. Sonja Barend mag dan gestopt zijn, nu stromen de wachtkamers vol met galblaas-, en zenuwlijders ten gevolge van de aanschouwing van Paul de Leeuw, De Lama’s, DWDD, Pauw-Witteman en JBC.

Door het verdwijnen van Keek op de Week, Ook dat Nog, Oppassen!!!, en Jiskefet, stuk voor stuk mijlpalen qua deprimerende tv, zag het er even somber uit voor dat segment, maar goddank wist Man bijt hond uit te groeien tot een enorm krachtige deprimant en kwam er uit het niets een nieuwe, vet deprimerende omroep in de ether, te weten BNN. Die omroep begon geniaal door real time de aftakeling van nierpatiĆ«nt Bart de Graaf in beeld te brengen. Gevreesd werd dat door zijn dood het deprimerende niveau zou wegzakken, maar door de introductie van programma’s als Je zal het maar hebben, Spuiten en Slikken en Over mijn Lijk, bleek die vrees ongegrond. Evenwel hoe goed BNN ook bezig is, ze zullen nog heel wat van stal moeten halen aan ellende willen ze Zomergasten qua deprimerend vermogen kunnen evenaren.

De allereerste Zomergasten uitzending (1988) was gelijk ook de beste, de enige vrolijke aflevering. Dankzij Pierre Jansen, de laatste enthousiaste Nederlander. Daarna werd het gigantisch zeuren, voor mijn eigen bestwil stopte ik midden jaren negentig met kijken. Maar ook zonder het gezien te hebben, werd ik depressief; door het gezanik er over, vooral door mensen waarvan ik dacht dat ze normaal waren en door de herinneringen die dat gelul erover opriep.

Elk Zomergastenseizoen dringt het weer tot me door; ik woon nog steeds in een achterlijk land, waar een plak en praat programma als Zomergasten een rol van betekenis kan spelen, gezien wordt als verfijnde cultuur, waar serieus op in gegaan moet worden. Volkstammen die elk jaar weer kijken naar jeukend kruis dan wel aambeien versus dementie in voorstadium dan wel fantasieloosheid; dan moet de beloning wel heel groot zijn: mee kunnen lullen bij de koffie-automaat, als de chef er bij staat.

Het is geen onschuldige tv trouwens. Bij sommige Zomergasten kijkers gaat het mis, op zomaar een zomeravond, dan blijkt drie uur een overdosis te zijn. Machinisten weten dat in de vroege ochtend volgend op een uitzending van Zomergasten de kans op een springer veel groter is. Uit alle macht proberen ze die diensten collega’s in de schoenen te schuiven. Al heel vroeg in het jaar belagen ze de VPRO of er al uitzenddata bekend zijn. De programma-makers weten wat de consequenties kunnen zijn van uitzenden, maar asociaal als ze zijn, blijven ze er mee door gaan. “Eigenlijk zou de stichting Korrelatie na een uitzending bereikbaar moeten zijn, maar dat is niet zo’n vrolijk begin als we dat voorafgaand aankondigen.” En verder desgevraagd: “Het aantal zelfdoden is niet precies bekend, en valt reuze mee.” Net zo als dat andere getal zeker dat ook maar beter niet openbaar kan worden (totaal aantal Nederlanders dat slachtoffer is van een misdaad gepleegd door allochtoon). Zij die vielen door Zomergasten; dat monument moet er maar eens komen ondertussen.

De volgende keer eveneens in de categorie zomerellende; Nederlandse Festivals, met onder andere een interview met de geneesheer-directeur van psychiatrische inrichting Dennendal: “Zo’n Oerol festival is eigenlijk een prachtige kans. Waarom wachten tot de gestoorden naar ons toekomen, we kunnen toch gewoon preventief de bezoekers op de veerboot naar Terschelling laten opnemen? Wat dat betreft de Karavaan past daar ook bij. Hollands Festival, inderdaad, was ook zo iets.”